به گزارش اکوایران، نام ال۹۰ ایرانی از زمان معرفی تا عرضه، ماجراهای پرپیچ‌وخمی داشته است. پروژه P90 در ابتدا قرار بود با نام «آریا» وارد بازار شود. کمی بعد، نسخه اولیه با نام «کادیلا» معرفی شد و حالا نسخه نهایی قرار است با نام «نوآ» در سال جاری عرضه شود.
در طراحی بیرونی، نمای جلو و عقب خودرو دستخوش تغییرات اساسی شده، اما در نمای جانبی، به‌جز رینگ‌های آلومینیومی جدید، خروجی هوای غیرکاربردی روی گلگیر جلو و آنتن سقفی به سبک BMW، تغییر قابل‌توجهی دیده نمی‌شود. ال۹۰ آن‌قدر زشت بود که حالا بتوان نوآ را حتی با کمترین اصلاحات، خودرویی زیباتر از آن دانست.
در فضای داخلی، نمایشگر کیلومتر جدید، تهویه مطبوع اتوماتیک، نمایشگر ۷ اینچی و غربیلک فرمانی که به‌وضوح از محصولات کرایسلر الهام گرفته، تا حدودی توانسته‌اند از چهره زمخت داشبورد ال۹۰ بکاهند.
فرمان برقی، سیستم کنترل پایداری، سنسور باران، چراغ روشنایی در روز، شیشه عقب دودی، سیستم پایش فشار باد تایر و دوربین عقب، از جمله امکانات جدید نسخه ایرانیزه‌شده ال۹۰ هستند.
با این حال، ال۹۰ نه به امکاناتش معروف بود، نه به طراحی‌اش. نقطه قوت اصلی آن، قوای محرکه کم‌استهلاک و مونتاژ بی‌نقصش بود. اگر خوشبین باشیم، احتمالاً تنها میراث واقعی نوآ از پدرش، همان کیفیت مونتاژ باشد.
اگرچه روی کاغذ پیشرانه همچنان همان موتور ۱.۶ لیتری ۱۶ سوپاپ چهارسیلندر است، اما این دقیقاً همان پیشرانه‌ای است که در نسخه ۱۶ سوپاپ سایپا شاهین استفاده شده و با قوای محرکه ال۹۰های قدیمی تفاوت دارد.
این موتور که با کد ME16 شناخته می‌شود، حدود ۱۰ اسب بخار قدرت و ۱۵ نیوتن‌متر گشتاور بیشتر از نسخه‌های قبلی تولید می‌کند. اما اینکه آیا این پیشرانه به جان‌سختی و کم‌دردسر بودن ال۹۰های قدیمی هست یا نه، سوالی است که باید از مالکان شاهین پلاس پرسید.
نظرات کاربران